من به نقل قول ها علاقه دارم و بیش و پایه نوشته های من را نقل قول ها تشکیل میدهند. این مقاله را هم با نقل قول شروع می کند و چه نقل قولی بهتر از نقل قول صاحب اثر .
هانکه در مورد بازی های مسخره می گوید :« بیش از هر چیز بازی های مسخره وحشیانه ترین است. معمولا دست به تحریک مردم نمی زنم ، اما در بازی های مسخره این کار را انجام دادم. فیلم نتیجه مستقیم خشم من علیه تماشاگرانی است که هر چیزی را می پذیرند ، مادامی که خوب بازاریابی شود. می خواستم به آن ها نشان دهم که چقدر مستعد فریب خوردن هستند. اشتباه نکنین ،بازی های مسخره بخش کوچکی از آثار من است ، حتی اگر تحریک کننده ترین بخش باشد. نمی خواهم وانمود کنم که لذت زیادی از این کار بردم ، اما در کل دنبال چنین مضامینی نیستم . به هر حال هیچ چیزی بیشتر از دورویی من را عصبانی نمی کند. مردم زیادی تا انتهای فیلم در سالن سینما می مانند و بعد شکایت می کنند که فیلم چه خیانتی بود و … به آن ها می خواهم بگویم که چرا در سالن ماندید؟ چرا سینما را ترک نکردید؟ نه، روراست باشید.شما از خشونت لذت بردید و به همین دلیل ماندید. اگر تماشاگر هوشمندانه فکر کند که فیلم مزخرف است و سالن را ترک کند ، من دستش را می فشارم و می گوییم تبریک. آفرین، حق با شماست . می دانید من هم سالن را ترک می کردم. 40سال پیش به عنوان یک تماشاگر سالو لحظه کلیدی در کارنامه ام بوجود آورد. حالا سالو شباهت زیادی با بازی های مسخره ندارد. بازی های مسخره به دلیل بدبینی بی محابای خود غیرقابل تحمل است. مسلما من خشونت فیزیکی چندانی نمایش نمی دهم . اما در سالو مردم برهنه به قلاده سگ وصل شده اند. نان هایی که پونز دارند می خورند ، از لب هایشان خون جاری می شو … این غیرقابل تحمل است. اما پازولینی هر چیزی را نشان می دهد. پس از دیدن سالو داغون شده و چند روزی زبانم بند آمده بود. با سالو بود که فهمیدم چه کاری می توان در سینما انجام داد ، چه احتملات واقعی در این مدیوم وجود دارد . سالو برای من تنها فیلمی است که خشونت را برای چیزی که هست، نشان می دهد. همه این فیلم های حادثه ایی صرفا باشکوه اند. خشونت را به یک کالای مصرفی تبدیل می کنند. شاید ترسناک باشد ، اما هنوز شما را اغوا می کنند . سالو به هیچ وجه اغواکننده نیست . فقط دل و روده شما را بهم خواهد ریخت. بازی های مسخره همتای سالو بود. فقط تلاش کردم خشونت را به روشی متفاوت نشان دهم ؛ در بافت تریلر که خشونت فیزیکی را روایت نمی کند ، بلکه از طریق خشونت روحی و روانی جلوه گر می شود.»
بازی های مسخره را می توان تحت عنوان فیلم های exploitation ، بهره بردار و سوء استفاده چی در نظر گرفت که موضوع آن ظاهرا انتقاد از رواج خشونت و بی بندوباری جنسی است ، اما تصویرهایی از خشونت و برهنگی را نمایش می دهد و در واقع همان کاری را می کند که مدعی است آن کار را نقد می کند.
این اثر میدان جنگی است بین صاحب اثر و مصرف کننده اثر . فیلم به شدت عق تر از مولف است چون مولف در نقش منتقد است و فیلم شبیه پوتکی است که بر سر مخاطب کوبیده می شود. هانکه در این فیلم حالت های آستانه ایی را نشان می دهد و در حالیکه خشونت را نشان می دهد آنرا نقد می کند ، در حالیکه به عنوان یک دیکتاتور رسانه ایی عمل می کند ، اعمال این دیکتاتور را هم نقد می کند.
بازی های مسخره فیلمی است که مخاطب می تواند انتخاب کند که تا آخر ببیند یا آن را هو کرده و با چند فحش رکیک سالن سینما را ترک کند. در هر دوصورت مخاطب بازیچه هانکه است و هانکه و فیلم بازی های مسخره در هر دو حالت ، اثربخش.
هانکه به شدت با عادت های دیداری و شنیداری مخاطب آشناست به همین خاطر آن ها را به بوته نقد می کشد و اعلامیه ایی می دهد که “ای مخاطب از همه جا بی خبر !!! من بهت این شانس رو می دم که از جهنم من فرار کنی ؛ اگر خوش شانسی باشی می تونی از این جهنم فرار کنی ولی جهنم دیگری در انتظارته:. مثل همان کاری که با کاراکترهای فیلم انجام میدهد. جایی که زن از دست دو غریبه فرار میکند و در جاده چراغ های ماشینی را می بیند ولی از ترس آنکه باز آن دو نفر باشد ، خود را پنهان می کند. غافل از آنکه غریبه ها نبودند و شانس خود را هدر می دهد.
هانکه فیلم هایش را در یک ربع اول بطور کامل بیان می کند و بعد از آن چکشی برداشته و به عادات و روزمرگی ها و… مخاطب حمله می کند. بازی های مسخره هم در یک ربع اول همه چیز را در زیر متن و در متن نشان میدهد و این مخاطب باهوش است که می فهمد ، خود بازیگر فیلم است نه بازیگرانی که در فیلم هستند.
نشانه های شوم همه جا پراکنده اند. اپرای روح نواز هندل و موتسارت ناگهان تبدیل به موسیقی هوی متال وحشی و پانک جان زورن می شود. اولی دایجتیک و روایی است و دومی غیر دایجتیک. با این تمهید است که هانکه نشان می دهد فیلم پارودی فیلم های روایی است (بسیاری گفته اند که بازی های مسخره پارودی فیلم تنگه وحشت هست ). آمریکا مهد سینمای روایی است که بن مایه آن بوطیقای ارسطوست (خود هانکه هم بازی های مسخره را اسب تروجانی در نظر گرفته بود که به آمریکا می فرستد). و این سینما را موسیقی کلاسیک در فیلم نمایندگی می کند ، از آن طرف سینمای اروپا حماسی و اپیک است که موسیقی جان زورن آن را نشان می دهد. پس هانکه با موسیقی متن ، دو ساختار روایی را بدون هیچ تصویری به مخاطب عرضه می کند.
هانکه عصاره فیلم خود را در یک سکانس ریخته است و تمام فیلم را در یک تمهید ساده تبدیل فلوفوکوس به فوکوس خلاصه کرده است. غریبه ایی از زن تخم مرغ می خواهد ؛ زن در پیش زمینه است و در فوکوس و غریبه در پس زمینه و فلو فوکوس . زن از او می پرسد که تخم مرغ ها را بسته بندی کند یا نه ؟ که در حین سوال پرسیدن سرش را برمیگرداند و می بیند که غریبه وارد حریم او شده است و غریبه را در حالت فوکوس مشاهده می کنیم. جهانی که مخصوص و منحصر به زن بود ، مورد تعرض غریبه صورت گرفته است و هانکه این امر را در کسری از دقیقه و به تصویری ترین و سینمایی ترین حالت نشان می دهد. این سکانس و این اتفاقات به هیچ عنوان در هیچ مدیوم دیگری جز مدیوم سینما صورت نمی گرفت و هانکه در فیلم فیلم تعریفی جدید و تازه از مدیوم سینما را ارائه می دهد به نوعی که این فیلم را فقط در مدیوم سینما می شد ساخت نه در مدیومی دیگر مثل ادبیات و موسیقی و نقاشی و… .
