سِنکا فیلسوف رواقی جمله ای دارد که مناسب این سریال است، او می گوید: مشکل مقابله امید واهی با واقعیت هولناک زندگی است. امیلی در پاریس از بیرون یک اثر شیک دوست داشتنی به نظر میرسد، اما وقتی وارد دنیای سریال میشوی همه ی تصوراتت از بین میرود. امیلی در پاریس همه ی دَک و پُز اش را در دو قسمت اول میبازد. با نقد سریال امیلی در پاریس همراه سینما مدرن باشید.
داستان بدین گونه شروع میشود که امیلی (لیلی کالینز) از آمریکا برای کار به فرانسه میرود و این درحالیست که او نه زبان میفهمد و نه با فرهنگ فرانسه آشنا است. پس دارن استار( سازنده اثر) تصمیم میگرد ما را نیز در این سفر نه چندان جذاب همراه خود کند.
اول با مشکلی شروع می کنم که بیشتر از همه مرا آزرده خاطر کرده است… یعنی لباس! امیلی در هر قسمت و در طول تنها بیست دقیقه چهار بار لباس های متفاوت و شیک به تن میکند. اگر ۲ فصل را در نظر بگیریم میشود هشتاد سِت لباس به همراه هشتاد جفت کفش، خب امیلی این ها را در کجای آپارتمان کوچک اش نگه میدارد؟ آپارتمانی که وقتی درون اش نشان داده میشود فقط چهار پنج دست لباس در بک گراند قرار دارد! حال از این گذشته مشکل بزرگتر از راه میرسد…یعنی محل کار! اول اینکه امیلی وقتی سرکار میرود دو دقیقه می نشیند با رئیس اش دعوا میکند و میرود! خب اگر قرار نیست محل کار، عنصر مهمی در فیلم باشد چرا کل داستان به آنجا کشیده شده است؟ چرا امیلی دو دقیقه از هشت ساعت، ساعت کار به شرکت میرود ، دو تا استوری میگذارد و تامام، پا میشود و میرود! حالا اگر خیلی هنر کند با آن دو همکار کودن اش ( مرد سیاه پوست بی مزه و آن دوستی که گویا در خانه اش شانه پیدا نمیشود) دو کلمه ای حرف میزند.
سریال ابدا محتوایی ندارد چون اصلا فرمی پشت این اثر نیست. نمونه اش بیزینس است. هرجا شرکت تبلیغاتی به مشکل برمیخورد، امیلی میرود دو کلمه پرت و پلا میگوید همه عاشق او میشوند و معامله جوش میخورد و این کار در کل طول سریال اتفاق میافتد و سوال من این است که قبل از امیلی، شرکت چگونه کار میکرد؟؟
و جایی خواندم که نوشته بودند نشان دادن شهر پاریس و زیبایی های شهر پاریس جذاب بود، من با این حرف هم مخالف ام، زیبایی در کنار زشتی معنا پیدا میکند، اگر قرار باشد فقط محله های بورژواز نشین با آن لباس های شیک شان را نشان دهیم ابدا زیبایی خلق نکرده ایم، آن وقتی میشد اسم اش را گذاشت زیبایی که در کنار محله های بالا و با کلاس پایین شهر و گودال های کثیف را هم نشان دهند.
در جایی دیگر نوشته بودند که این سریال بد است اما به دیدنش می ارزد؛ نه، ما گول ظاهری این اثر را خورده ایم، این اثر نه یک کاراکتر درست و حسابی دارد نه رفاقت درستی دارد و نه روابط عاشقانه درستی، این اثر بیشتر از سریال به یک اثر تبلیغاتی زرد می ماند.
