نقد فیلم The Intouchables (دست نیافتنی ها) محصول 2011

شاید بهتر باشد فیلم The Intouchables را به عنوان اسپین آف فرانسوی فیلم «Driving Miss Daisy»، با عنوان «انرژی بخشیدن به آقای فیلیپ» در نظر بگیریم. یک کارفرمای ثروتمند بد اخلاق که زندگی‌اش توسط سیاه پوستی خردمند از محله زاغه نشین پاریس سامان می یابد و موسیقی فانک می آموزد و از ماری جوانا لذت می برد. این داستانی است که بارها و بارها در فیلم ها آورده شده است و گاهی اوقات اجراهای بازیگران است که از محتوای کلی فیلم پیشی می گیرد و تجلی می یابد.

این فیلم موفقیت زیادی در گیشه فرانسه کسب کرد و فیلمی‌ است که به راحتی می توان از آن لذت برد. «فیلیپ» (فرانسوا کلوزت)، میلیونری است که در یک سانحه رانندگی از گردن به پایین فلج شد. «دریس» (عمر سای)، مردی است که به جرم سرقت آزادی مشروط گرفته است و برای مراقب کردن از فیلیپ درخواست کار پر می کند تا فقط درخواست او رد شود تا از مزایای بیمه بیکاری بهره ببرد. در حالی که «فیلیپ» یکی پس از دیگری مصاحبه های کاری کسل کننده را بررسی می کند، ما می فهمیم که او نه تنها به کمک جسمی، بلکه به شخصی برای روحیه دادن به او نیاز دارد. گستاخی های جسورانه «دریس» طراوت بخش است و «فیلیپ» با پیشنهاد کار به او، «دریس» و کارکنان خانه خودش را متحیر می سازد.

فیلم The Intouchables، داستان رابطه رو به رشد این دو مرد دوست داشتنی را تعریف می کند که بر اساس اعتماد به نفس «دریس»، «فیلیپ» بهبود می یابد اگر که او از سبک زندگی حود بینانه‌اش دوری جوید و  آزادی هایی که این مهاجر آفریقایی دارد را امتحان کند. یک واقعیت به خصوص در اینکه یک سری کلیشه های اساساً توهین آمیز، محصول تحصیلات عالی «فیلیپ» است، وجود دارد. «دریس» شخصیتی دارد که دارای ریتم و روحی به خصوصی است و اگر «فیلیپ» بتواند فقط مقداری از آن را فرا گیرد، او مرد خوشبخت تری خواهد شد.

او میلیونری فرانسوی و فلج با همان کارکنانی که دور تا دور او را گرفته‌اند، خواهد ماند؛ اما خوشحال تر خواهد شد. چند بار شده است که ما صحنه ای را دیده ایم که شخصی خشک و بی حال برای اولین بار گلدانی را استشمام می کند و لبخندی به آرامی روی صورتش جاری می شود؟

فیلم The Intouchables یا همان دست نیافتنی ها، باره‌ای از حقیقت را در وجود خود دارد که هرگز کاملاً آن را تشخیص نمی دهید. نقش یک مراقب خوب فقط به بلند کردن، استحمام، نظافت، لباس پوشیدن، هل دادن و تهیه دارو محدود نمی شود. بیمار با واقعیتی روبرو است که پذیرفتن آن واقعیت برای او سخت است: او از همه چیزهایی که قبلاً داشتن آن ها را مسلم می دانست، مانند توانایی ساده راه رفتن در اتاق، محروم است. یک مراقب نمی تواند آن توانایی ها را برای او فراهم سازد، اما می تواند چیز ارزشمندتری را برای او مهیا کند. همسر «فیلیپ» درگذشته است، دختر نوجوان او بچه‌ای لوس و دمدمی مزاج است و کارمندان وی تنها مجذوب و در فکر حقوق و موقعیت خودشان هستند. «دریس» با همه آن ها فرق می کند.

موفقیت فیلم علیرغم مشکلاتی که دارد، مستقیماً از انتخاب به جای بازیگران نشات می گیرد. «فرانسوا کلوزت»، که فقط با چهره و صدا به بازیگری می پردازد، احساساتی ژرف به بیننده منتقل می کند. «عمر سای»، بسیار رفتاری دوستانه دارد و خوش بین است.

او من را به یاد نقش مهاجر آفریقایی با بازی «سلیمانه سی ساوان» در فیلم «Goodbye Solo» ساخته رامین بحرانی انداخت – فیلمی که آن حفره هایی را که در فیلم دست نیافتنی ه یا همان فیلم The Intouchables مشاهده می کنیم را نداشت.

جذابیت همچین فیلمی که کاملا بر حق نیز می باشد این است که وقتی با احساسات شخصیت ها همزاد پنداری می کنیم، آنچه که باعث خوشحالی آن ها می شود، ما را هم خوشحال می سازد. در حالی که محو جریان فیلم شده ایم، به خود اجازه می دهیم بسیاری از فرضیات، بدون چالش گذر کنند. کارگردان و نویسنده فیلم، «الیویه ناکاچه» و «اریک تولدانو»، با خوشحالی خنده های گسترده را دنبال می کنند، و سبک آن‌ ها مایه خشنودی است.

اما در پایان اینکه، با نگاهی به جزئیات برجسته، آنچه که در این فیلم شاهد آن هستیم، کوچک نمایی کلیشه های نژادی است.

این امر در مورد فیلم «Driving Miss Daisy» نیز صادق بود، با این تفاوت که آن یک فیلم دوره ای بود که در اواخر دهه 1940 در جنوب جریان داشت؛ با شخصیت های سالخورده تر که شخصیت هایی بنا به اقتضای زمان خود داشتند؛ که این سناریو در آنجا مطلوب و موجه بود.

فیلم The Intouchables بیشتر یک خیال آرامش بخش است.