اکثر سال ها در جشنوارهی فیلم «ساندنس» (Sundance)، معمولاً در حوزهی فیلم های مخصوص دیدن در نیمه شب، فیلم شاخص ترسناکی وجود دارد، و همهی کسانی که تاب تحمل ترس دارند را به وحشت انداخته و سر و صدایی بین مردم راه می اندازد و با پوستر هایی که روی آن نوشته شده «مخصوص جسور ترین و شجاع ترین مخاطبان» منتشر می شود. در سال های گذشته فیلم هایی همچون Saw»»،«Hereditary» ، «Get Out»، ««Babadook و «The Blair Witch Project» وجود داشته اند اما امسال ترسناک ترین فیلم، در مورد قاتلی سادیست یا یک فرقهی شیطانی نیست. حتی فیلم ترسناکی به معنای سنتی آن نیست. بلکه فیلمی در مورد ترس دهشتناک زندگی همراه با فراموشی و آلزایمر است و هنوز که هنوز است، هفتههاست که من را تحت تاثیر خود قرار داده است. با نقد و بررسی فیلم پدر (The Father) همراه سینما مدرن باشید.
کارگردان: Florian Zeller
نویسنده: Christopher Hampton, Florian Zeller, Florian Zeller
بازیگران: Olivia Colman, Anthony Hopkins, Mark Gatiss
خلاصه داستان: یک مرد با افزایش سن از همه کمک های دخترش امتناع می کند. همانطور که سعی می کند شرایط متغیر خود را درک کند ، شروع به شک به محبوب خود می کند …
فیلمی بی رحم و دیوانه کننده در رابطه با احساس از دست دادن کنترل اوضاع و احوال؛ با هنرمندی خارقالعاده و شایستهی اسکار.
فیلم The Father (پدر) که بر اساس نمایش نامهای تحسین شده و موفق است، کار خود را به صورت درامی ساده و فریبنده آغاز می کند و در فضایی آشنا و گول زننده به سر می برد. «آن» (اولیویا کولمن) در حال از دست دادن صبوری خود در برابر پدر 80 سالهاش، «آنتونی» (آنتونی هاپکینز) است که در حال رنج بردن از بیماری آلزایمر میباشد، اما او از اجازه دادن به یک پرستار برای مراقبت از خودش امتناع می ورزد. «آن» در حال نقل مکان به پاریس است و می خواهد از آرامش و امنیت «آنتونی» در زمانی که دیگر پیش او نیست، اطمینان حاصل کند؛ بنابراین قبل از رفتن باید کسی را پیدا کند که او را بتواند تحمل کند. از نظر «آنتونی»، زندگی به چالشی همیشه گیج کننده تبدیل شده است و در حرکتی استادانه، «فلورین زلر»، کارگردان-نویسنده، داستان را از دید «آنتونی» تعریف می کند و شخصیت ها و مکان ها تغییر می کنند و ما به اندازهی او گیج می شویم.
«آنتونی»، اساساً شخصیتی در داستانی دیوانه کننده است که در درامی از زندگی واقعی وجود دارد. «آنتونی» فکر می کند که دیگران در حال بازی کردن با روح و روان او هستند و در لحظهای دیگر، ماهیت وجودی خود را زیر سوال می برد؛ همانطور که دخترش ناگهان شخص دیگری می شود (برای ما گیج کننده است ولی اولیویا، اولیویا ویلیامز دیگری است) و آپارتمانش در چند لحظه، چندین بار تغییر دکوراسیون به خود می بیند. این یک روش مبتکرانه برای توضیح وضعیت هولناک هوشیاری فرد مبتلا به زوال عقل است؛ اینکه چگونه هر روز با شوک های ناگهانی شروع می شود و اینکه چقدر غیرممکن است که بخواهید به دیگران بفهمانید، چه چیزی را تجربه می کنید. ما بیشتر در یک مکان به سر می بریم اما به دلیل تغییر ماهیت محیط اطراف «آنتونی»، فیلم «زِلر» یکی از تأثیرگذارترین اقتباس های محقق شدهی اخیر نمایش به فیلم است. مرتباً تغیراتی در آپارتمان وی از دکوراسیون گرفته تا چیدمان وسایل، ایجاد می شود و ما همراه با «آنتونی» شروع به زیر سوال بردن همه چیز می کنیم، همیشه این سوال را در ذهن داریم که حقیقت واقعی چه می تواند باشد.
این تجربهای سخت و غالبا بیرحمانه برای مخاطب است، زیرا موضوع فیلم باید به مخاطب داده شود؛ نه تنها به دلیل شکستگی های موجود در داستان، بلکه به دلیل اجرای به شدت تاثیر گذار «هاپکینز» که تجربهای تجدید برای زندگی شغلی او همراه با نامزدی اسکار امسال برای فیلم «The Two Popes» است. او اکنون به راحتی یکی از نامزدهای اصلی اسکار 2021 با چنان عملکرد هنرمندانهای است که من نمی توانم رقابت بازیگر دیگری را برای جایزهی اسکار تصور کنم. عملکرد او بسیار حیرت انگیز و متاثر کننده است؛ عملکردی که ناشی از تلاش وی برای پاسخ دادن منطقی به دیگران در رابطه با چیزهایی که در اطراف او در حال رخ دادن هست، می باشد. در برخی از ناراحت کننده ترین لحظات فیلم، دنیای اطراف او دچار دگرگونی می شود؛ اما او سکوت اختیار می کند، زیرا می داند هرگونه تلاشی برای پاسخ دادن به آن چه بر او می گذرد بی نتیجه خواهد ماند. «هاپکینز»، طیفی کامل از احساسات خود که شامل خشم و عصبانیت و ناراحتی می شود را به اجرا در می آورد و با وجود ارتباط ما با او به عنوان بازیگری با داستان خاص خودش، هرگز احساس نمی کنید که با شخصیتی مصنوعی روبرو هستید. تماشای هنرنمایی او نفس گیر اما بسیار ناراحت کننده است.
فیلم The Father فیلمی است که حول شخصیت «هاپکینر» می گردد اما «کولمن» نیز لحظات تأثیرگذاری را در طول فیلم از خود به نمایش می گذارد و فیلم به طور سخاوتمندانهای، روند ناامیدکنندهی غیرقابل تحملی که برای اطرافیان می گذرد را نیز به خوبی نشان می دهد. همانطور که انتظار می رود، فیلم The Father داستانی ناامیدانه است؛ «زِلر» نیز بدتر شدن اوضاع را با دانستن اینکه اوضاع بهتر نخواهد شد و اینکه بهبودی برای او در کار نیست، ما را بیشتر به اعماق ناامیدی داستان سوق می دهد.
این تجربهای است که بسیاری از افراد با درک کامل سعی بر اجتناب از آن دارند، زیرا از آنجایی که خیلی از ما در نزدیکی خانوادهی خود زندگی می کنیم، به راحتی شرایط «هاپکینز» را درک می کنیم و می توانیم خود را در آن شرایط تصور کنیم. اما برای کسانی که می توانند این داستان را هضم کنند و آن را طاقت بیاورند؛ بیشتر از آنچه که دوست دارند، خاطرهی فیلم The Father (پدر) با آنها خواهد ماند.
