سریال Euphoria (سرخوشی) از سال ۲۰۱۹ بر روی پرده نمایش خانگی رفت و حتی با وجود وقفه ای که به خاطر همه گیری کرونا به وجود آمد توانست مخاطبین زیادی را برای خود دست و پا کند. سریالی که برخلاف نظر دوستان متوهم نه شاهکار است و نه حتی نزدیک به یک اثر خوب! بلکه سریالی ست معمولی و به شدت اغراق آمیز! با نقد Euphoria همراه سینما مدرن باشید.
سام لوینسن نویسنده و سازنده ی اصلی این اثر بی پروا سکس، خشونت، مواد مخدر و … را به تصویر میکشد، او با اینکار می خواهد تمام چیزی بشود که گاسپار نوئه است، اما نمی تواند! حتی رنگ بندی های آثار او را هم کپی کرده است. رنگ بندی هایی که بیش از حد بودند. رنگ‌بندی و نور پردازی هایی که بعضی از دوستان که هنوز هم فازشان مشخص نیست از آن تعریف کرده اند! تنها در صورتی استفاده از این نور و رنگ ها قابل قبول است که موزیک ویدیو می ساختیم نه یک سریال چند فصلی!
از همان قسمت ابتدایی این سریال و به هنگام معرفی شخصیت رو (زندیا) درباره او چندین بیماری را مشخص کردند. بیماری هایی که در قسمت های بعدی چیزی از آن ها نشان داده نشد و اگر هم شد در راستای استفاده از مواد مخدر بود. شخصیت رو، شخصیت چندان پیچیده ای هم نیست. و همین که فار نصیحت بر نمی‌دارد، نقطه قوت است. اما در کل شخصیت پردازی سریال ضعیف است! سازنده سریال یک مشت نوجوان روان پریش خلق کرده است! شخصیت نیت که همه را کتک میزند، رولت روسی بازی میکند و سر پلیس آمریکا را با چند نقشه ابلهانه شیره می مالد. یا شخصیت کسی که سلام میدهی گریه میکند، یا توهم برش میدارد که در توالت مدرسه با دوستانش حرف میزند!
یا آن دختر تُپُل (کت) که توهم می زند دوست پسرش به طرز فجیعی میمیرد و سپس او با یک وایکنیگ رابطه جنسی برقرار میکند و یا توسط سوپر مدل ها احاطه میشود! گویی که به جای یک مشت نوجوان، عده ای روانی دور هم جمع شده اند! تازه از شخصیت برادر فز برایتان نگویم! بچه ی ۱۰-۱۲ ساله که با چاقو دو مرد بزرگ را میکشد، با مسلسل سنگین دست به یقه با پلیس ها میشود و یک مامور را با اسلحه فوق سنگین و قوی میکشد! اسلحه های که یک مرد قوی هیکل با آن شلیک کند چند متری به عقب پرت میشود!! تنها یک شخصیت درست و حسابی در سریال بود که شبیه تینیجر نرمال بود! شخصیت لکسی! شخصیتی که نرمال بودنش تا آخر ادامه پیدا نکرد و در آخر نمایش اش را بی آنکه تجربه ای داشته باشد جوری کارگردانی کرد که انگار برتولت برشت است!
اما شخصیت رو در مقابل روند داستان کشش خوبی داشت، همان طور که قبلاً هم گفتم فاز نصیحت کردن برنمی‌دارد و این درست است. اما برخلاف رو کاراکتر علی که در طول دو فصل نفهمیدیم چه کاره است به شدت فاز نصیحت کردن برش داشته بود و هر کجا که می رسید این و آن را تراپی میکرد و دوستانی که حتی کمی مطالعه بر روی روانشناسی داشته باشند می دانند که اینکار چه کار سختی است. اما برگردیم به شخصیت رو، شخصیتی که نماد جوان هنجار شکن در دنیای پست مدرنیسم است. شخصیتی پُر کششی که هم قابلیت طغیان دارد و هم قابلیت سر به راه شدن! و شاید همه ی این ها را مدیون بازی خوب زندیا باشیم! دقت کنید بازی خوب! نه شاهکار و یا مثل بعضی دوستان که نوشته بودند بهترین بازی ده سال اخیر!
یکی از نمونه های خوب سریال تینیجری که بنده به شخصه دوستش داشتم سریال sex education بود. سریالی که به درستی و بدون سیاه نمایی به دنیای نوجوانان پرداخته بود. اما در سریال سرخوشی خبری از این دنیای نوجوانانه نیست، ما حتی یک صحنه ی درست و حسابی در درون مدرسه نداشتیم و شخصیت مدی( با بازی بسیار بد بازیگر مربوطه) جوری لباس می پوشید و راه می رفت که گویی در فشن شو هستیم نه در مدرسه!!!!
حتی روابط عاشقانه سریال هم زیاد جالب توجه نبود! رابطه ایی که میان رو و جولز شکل گرفته بود از کشش لازم برخوردار نبود. کششی که در رابطه میان میو و اُتیس در سریال sex education به بهترین شکل ممکن به وجود آمده بود.
اما نقطه قوت سریال را میشود پرداخت بدون فیلتر به موضوع مواد مخدر دانست. اینکه که چقدر چند گرم مواد میتواند زندگی یک خانواده را از هم بپاشاند. و به هنگام خماری چه درد بدی را به جان انسان می اندازد و یا اینکه چقدر بازگشت از دنیای مواد مخدر سخت است!
خلاصه که سریال سرخوشی آنقدر ها که بعضی از دوستان تعریف کرده اند خوب نیست، اصلا هم حال هوای تینیجری ندارد و به شدت اغراق آمیز است، اما میشود تحمل اش کرد.
