آموزش اصول سینما: ﺍﺟﺰﺍﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﻓﻴﻠﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻗﻴﻖ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ، ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻭ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﯼ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.

ﺳﮑﺎﻧﺲ

ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻨﺼﺮ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ. ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ (ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ)، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﮏ ﺭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﻳﺎ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺭﺍ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻃﻮﻝ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ: ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻋﺮﻭﺳﯽ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺗﻮﻟﺪ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺗﺠﺎﻭﺯ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺳﺮﻗﺖ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺭﻗﺺ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻗﺎﻳﻖ ﺭﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻭ… .

ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺭﻳﺘﻢ ﮐﻨﺪﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺟﺮﺍﻳﯽ ﻭ ﺍﮐﺸﻦ (ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﻫﺎﻟﻴﻮﻭﺩ) ﺍﺳﺖ.

ﻳﮏ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺭﻳﺘﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﺗﻨﻮﻉ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻧﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﻳﮏ ﻣﮑﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻌﻴﻨﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ.

ﻣﺜﻼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻴﺼﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﺏ ﻣﻨﮕﻞ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﮐﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻤﺎ (ﭘﻼﻥ) ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ، ﻗﺘﻞ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ.

ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ «ﻫﻤﺸﻬﺮﯼ ﮐﻴﻦ»، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﻣﺴﻮﻥ ﺑﺎ ﺳﻮﺯﺍﻥ، ﻫﻤﺴﺮ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﻓﺎﺳﺘﺮ ﮐﻴﻦ ﺩﺭ ﮐﻠﻮﭖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻝ ﺭﻧﭽﻮﺳﺖ. ﺗﺎﻣﺴﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﻫﻤﺴﺮ ﮐﻴﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻴﻦ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ «ﻏﻨﭽﻪ ﺭﺯ» ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻓﻼﺵ ﺑﮏ (ﺭﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ) ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﮐﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ.

ﺩﻭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻭ ﺍﺧﺘﺘﺎﻣﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺳﮑﺎﻧﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺻﻠﯽ ﻓﻴﻠﻢ، ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ، ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻓﻴﻠﻢ «ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻋﻠﯽ ﮊﮐﺎﻥ، ﺳﻮﺳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻤﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﺠﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﺎﺩﻩ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻮﺳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻤﯽ (ﺭﺿﻮﺍﻧﻪ) ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﺯ ﺧﻼﻝ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﮐﻪ ﺭﺿﻮﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﻃﻮﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺿﻮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﻮﺳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻤﯽ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ، ﺁﻥ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﺳﻮﺳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻤﯽ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ «ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻋﻠﯽ ﮊﮐﺎﻥ

ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﺧﺘﺘﺎﻣﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻧﻴﻞ ﻣﮏ ﮐﺎﻟﯽ (ﺑﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺩﻭﻧﻴﺮﻭ) ﻭ ﻭﻳﻨﺴﺖ ﻫﺎﻧﺎ (ﺁﻝ ﭘﺎﭼﻴﻨﻮ) ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ «ﻣﺨﻤﺼﻪ»  ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ، ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﺘﺘﺎﻣﻴﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﻴﻨﻤﺎﺳﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺩﻭﺋﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮﯼ ﮐﻮﭘﺮ، ﮐﻼﻧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ «ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻓﺮﺩ ﺯﻳﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﺍﻥ، ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﺘﺘﺎﻣﻴﻪ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺳﻴﻨﻤﺎﺳﺖ.

ﺻﺤﻨﻪ

ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﺣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﻣﮑﺎﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻨﺪ، ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺁﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﺍﺳﺖ. ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺘﻮﺳﻂ ۱۵۰ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻴﻦ ١٠ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺭﻳﺘﻢ ﻭ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪﺗﺮﯼ ﺍﺳﺖ.

ﻳﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻫﻮﻳﺘﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺳﺖ.

ﻳﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﮑﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ: ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ، ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ، ﺻﺤﻨﻪ ﺣﻤﺎﻡ، ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻮﻧﻞ، ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﺎﮐﺴﯽ، ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ. ﻣﺜﻼ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻗﺘﻞ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﻭﺵ ﺣﻤﺎﻡ ﻓﻴﻠﻢ «ﺭﻭﺍﻧﯽ» (ﺭﻭﺡ) ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻟﻔﺮﺩ ﻫﻴﭽﮑﺎﮎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻧﺘﻮﻧﯽ ﭘﺮﮐﻴﻨﺰ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﺎﻗﻮ، ﺟﻨﺖ ﻟﯽ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﻭﺵ ﺣﻤﺎﻡ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ۳ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ۵۰ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﻧﺦ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻓﻴﻠﻢ «ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻴﺠﺎﻥ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﺛﺎﻟﺚ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ، ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻧﻤﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻧﻤﺎ (ﭘﻼﻥ)

ﻫﺮ ﺻﺤﻨﻪ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻤﺎ (Shot) ﻳﺎ ﭘﻼﻥ (Plan) ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﻧﻤﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺭﻭﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺰﺀ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﺮﻳﻢ (Frame) ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻳﮏ ﻧﻤﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻓﻴﻠﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ (Take)، ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻄﻊ ﺁﻥ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﮐﺎﺕ (Cut) ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ، ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻼ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﯼ ﻣﺜﻞ ﻫﻴﭽﮑﺎﮎ ﻳﺎ ﺳﺮﮔﺌﯽ ﺁﻳﺰﻧﺸﺘﻴﻦ ﺭﻭﺳﯽ، ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻃﻮﻝ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﺘﻮﻧﻴﻮﻧﯽ، ﺁﻧﺪﺭﻩ ﺗﺎﺭﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﻭ ﻣﻴﮑﻠﻮﺵ ﻳﺎﻧﭽﻮﯼ ﻣﺠﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﺛﺎﻟﺚ ﻭ ﮐﻴﺎﺭﺳﺘﻤﯽ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺍﺳﺖ.

ﻃﻮﻝ ﻧﻤﺎﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻌﮑﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺭﻳﺘﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻃﻮﻝ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻳﺘﻢ ﺁﻥ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻳﺘﻢ ﺁﻥ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ (ﭘﻼﻥ‌ﻫﺎ) ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﮏ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ. ﻓﻴﻠﻢ ﻃﻨﺎﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻟﻔﺮﺩ ﻫﻴﭽﮑﺎﮎ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻧﻤﺎ (ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻫﻔﺖ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﺳﺖ) ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﻬﻮﺭ «ﺧﻮﺍﺏ» ﻭ «ﺍﻣﭙﺎﻳﺮ ﺍﺳﺘﻴﺖ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪﯼ ﻭﺍﺭﻫﻮﻝ ﺳﻴﻨﻤﺎﮔﺮ ﺗﺠﺮﺑﯽ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻤﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻫﺮ ﻧﻤﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﯼ ﺧﻮﺩ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ، ﻣﻔﻬﻮﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻫﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﻧﺪ (ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ)، ﺁﻥ ﻧﻤﺎﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ.

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻭ ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ، ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﺰﺍﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﺣﺘﯽ، ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻓﺮﻳﻢ ﻫﺎﯼ ﻫﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ، ﺍﻫﻤﻴﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

ﻧﻤﺎﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ:

ﺍﮐﺴﺘﺮﻳﻢ ﻻﻧﮓ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺩﻭﺭ (Extreme Long Shot): ﺑﺎﺯﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻨﺰ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺛﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯼ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ (Establishing Shot) ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﮑﺎﻥ، ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﻀﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﺧﺸﮏ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﯼ ﺗﮕﺰﺍﺱ ﻳﺎ ﺁﺭﻳﺰﻭﻧﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺟﺮﺍﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺩﺭﻳﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺩﺭﻳﺎﯼ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﻤﺎ، ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺟﺰﻳﻴﺎﺕ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺷﻨﺎﻭﺭﻧﺪ، ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ.

ﻻﻧﮓ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺩﻭﺭ (Long Shot): ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯼ ﺍﮐﺴﺘﺮﻳﻢ ﻻﻧﮓ ﺷﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺰﻳﻴﺎﺕ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺗﺮﻧﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻗﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺯﻥ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺮﺩ، ﭘﻴﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﺟﻮﺍﻥ، ﺳﻴﺎﻩ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻳﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪ.

ﻣﺪﻳﻮﻡ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ (Medium Shot): ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻻﻧﮓ ﺷﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎ، ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ. ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺎﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ، ﻓﻀﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﺳﺖ.

.

ﮐﻠﻮﺯﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ (Close Shot): ﻧﻤﺎﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ.

ﮐﻠﻮﺯﺁﭖ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ (Close Up): ﻧﻤﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺪﺷﺎﺕ (Head Shot) ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ.

ﺍﮐﺴﺘﺮﻳﻢ ﮐﻠﻮﺯﺁﭖ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺴﺘﻪ (Extreme Close Up): ﻧﻤﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﺎ ﺍﺟﺰﺍﺀ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺩﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﻳﺎ ﮔﻮﺵ ﺍﻭﺳﺖ. ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﻨﮕﻤﺎﺭ ﺑﺮﮔﻤﻦ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﺳﻮﺋﺪ، ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺟﺰﺍﺀ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺎﻳﺖ ﻫﺪ ﺷﺎﺕ (Tight Head Shot) ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﻮﻧﺘﺎﮊ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻓﻴﻠﻢ، ﺍﺯ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﻭ ﻋﻨﺎﻭﻳﻦ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﻧﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ، ﺗﻮ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ (Two Shot)، ﺗﺮﯼ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻩ (Three Shot)، ﻓﻮﻝ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ (Full Shot)، ﻧﯽ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻧﻤﺎﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ (Knee Shot) ﻭ ﻫﺪ ﺍﻧﺪ ﺷﻮﻟﺪﺭ ﺷﺎﺕ ﻳﺎ ﻥﻣﺎﯼ ﺳﺮ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ (Head & Shoulder Shot)، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﺳﺖ.