آموزش زبان انگلیسی آنلاین فرالن
5/5 - (2 امتیاز)

آموزش مفاهیم فیلم: ﻣﻔﻬﻮﻡ ﮊﺍﻧﺮ ﻓﻴﻠﻢ

ﮊﺍﻧﺮ (Genre) ﻳﺎ ﮔﻮﻧﻪ، ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺍﺩﺑﯽ، ﻫﻨﺮﯼ ﻭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ، ﮊﺍﻧﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺒﮏ ﻳﺎ ﻓﺮﻡ ﻳﺎ ﻣﮑﺘﺐ ﺍﺩﺑﯽ ﻭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮊﺍﻧﺮ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻼ ﺩﻭ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﮊﺍﻧﺮ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﻤﺪﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﺒﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎ ﻳﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻼ ﻭﻭﺩﯼ ﺁﻟﻦ ﻭ ﻣﻞ ﺑﺮﻭﮐﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮐﻤﺪﯼ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﺒﮏ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺴﺘﻨﺪ، ﻓﻴﻠﻢ ﺧﺒﺮﯼ، ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻧﻴﻤﻴﺸﻦ، ﻓﻴﻠﻢ ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ، ﻓﻴﻠﻢ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﯽ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ.

ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﯽ ﻭ ﻫﻨﺮﯼ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺒﮏ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻗﺎﺩﺭﻧﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻭ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ.

ﺍﻧﻮﺍﻉ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ

ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ: ﮐﻤﺪﯼ، ﺗﺮﺍﮊﺩﯼ، ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ، ﺣﻤﺎﺳﯽ، ﺟﻨﮕﯽ، ﻭﺳﺘﺮﻥ، ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ، ﺗﺮﻳﻠﺮ (Thriller)، ﻣﻮﺯﻳﮑﺎﻝ، ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ، ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮﺁﺭ، ﻋﻠﻤﯽ- ﺗﺨﻴﻠﯽ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ( Horror).

ﻭﺳﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺗﺮﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﮊﺍﻧﺮ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻓﺮﻋﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ، ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﺟﻨﮕﯽ ﻭ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﺟﻨﺎﻳﯽ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﺑﺮﺧﯽ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻓﺮﻋﯽ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ: ﺗﺮﻳﻠﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ، ﮐﻤﺪﯼ ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﮏ، ﺍﮐﺸﻦ (ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ)، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ، ﻭﺭﺯﺷﯽ، ﻣﺎﺟﺮﺍﻳﯽ (Adventure) ﻭ ﭘﻮﺭﻧﻮ (Porno).

ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭﻫﻢ ﺗﺪﺍﺧﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﻓﻴﻠﻢ «ﮐﺎﺑﻮﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎ» ﺗﺮﮐﻴﺒﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻭ ﮊﺍﻧﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﺗﺨﻴﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﻭﺩﯼ ﺁﻟﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﺪﯼ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﮊﻳﮏ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻓﻴﻠﻢ «ﮐﺖ ﺑﺎﻟﻮ» ﻧﻴﺰ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻭ ﻣﻮﺯﻳﮑﺎﻝ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﻴﻠﻢ «ﺑﺎﮔﺰﯼ ﻣﺎﻟﻮﻥ» ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻣﻮﺯﻳﮑﺎﻝ ﻭ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﻓﻴﻠﻢ «ﺍﺯ ﮐﺮﺧﻪ ﺗﺎ ﺭﺍﻳﻦ» ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺣﺎﺗﻤﯽ ﮐﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﮐﻴﺒﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﻭ ﺟﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ.

ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﻞ ﺑﺮﻭﮐﺲ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻭ ﻫﺠﻮﻳﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﻭﺳﺘﺮﻥ، ﻋﻠﻤﯽ ﺗﺨﻴﻠﯽ، ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ.

ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﮊﺍﻧﺮ

ﺑﺮﺧﯽ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ، ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻣﻠﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻌﻴﻨﯽ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺳﺖ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎﺑﻮﯼ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺎﻭﭼﺮﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﻴﻠﻢ ﺳﺮﻗﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﻄﺎﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺩﻭﻳﻦ ﺍﺱ ﭘﻮﺭﺗﺮ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﻴﻨﻤﺎﺳﺖ.

ﺟﺎﻥ ﻓﻮﺭﺩ، ﻫﻮﺍﺭﺩ ﻫﺎﻭﮐﺰ، ﺁﺭﺗﻮﺭ ﭘﻦ، ﻓﺮﺩ ﺯﻳﻨﻪ ﻣﻦ، ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺗﻴﭽﺮ، ﺁﻧﺘﻮﻧﯽ ﻣﺎﻥ ﻭ ﮐﻠﻴﻨﺖ ﺍﻳﺴﺘﻮﻭﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ.

ﺟﺎﻥ ﻭﻳﻦ، ﮔﺮﯼ ﮐﻮﭘﺮ، ﺑﺮﺕ ﻟﻨﮑﺴﺘﺮ، ﭘﻞ ﻧﻴﻮﻣﻦ، ﺍﻟﻦ ﻟﺪ، ﺟﻴﻤﺰ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺕ، ﻟﯽ ﻣﺎﺭﻭﻳﻦ، ﮐﻠﻴﻨﺖ ﺍﻳﺴﺘﻮﻭﺩ ﻭ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﻣﻴﭽﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ، ﮊﺍﻧﺮﯼ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﮊﺍﻧﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺍﺳﭙﺎﮔﺘﯽ» ﮐﻪ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻓﺮﻋﯽ (ﺳﺎﺏ ﮊﺍﻧﺮ) ﺳﻴﻨﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺮﺟﻴﻮ ﻟﺌﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﻤﯽ ﻣﺜﻞ «ﺧﻮﺏ ﺑﺪ ﺯﺷﺖ»، «ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺩﻻﺭ» ﻭ «ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ» ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ، ﺳﺒﮏ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﯼ، ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺯﯼ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﻴﺮ، ﮊﺍﻧﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﮐﺮﻩ، ﮊﺍﭘﻦ ﻭ ﻫﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ «ﺳﺎﮐﯽ ﻳﺎﮐﯽ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺟﺎﻧﮕﻮ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺗﺎﮐﻪ ﺷﯽ ﻣﻴﮑﻪ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﮊﺍﭘﻨﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ.

ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻳﮏ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻤﯽ- ﺗﺨﻴﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻳﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺗﯽ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﺭﺍﺕ ﻳﺎ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻫﻴﻮﻻﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ «ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻫﺎ»، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺭﻳﺪﻟﯽ ﺍﺳﻜﺎﺕ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮊﺍﻧﺮ ﻋﻠﻢ- ﺗﺨﻴﻠﯽ ﺍﺳﺖ، ﻳﮏ ﺯﻥ ﻓﻀﺎﻧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻟﻦ ﺭﻳﭙﻠﯽ (ﺑﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﺳﻴﮕﻮﺭﻧﯽ ﻭﻳﻮﺭ)، ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻓﻀﺎﻳﯽ ﻣﺨﻮﻓﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ، ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻡ، ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ.

ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻭ ﻳﺎ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮﺁﺭ (Film Noir)، ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺯﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﻧﺪ.

ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ، ﻣﮑﺎﻥ ﻭﻗﻮﻉ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ (ﻟﻮﮐﻴﺸﻦ)، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﻋﻠﻒ، ﮐﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺑﺮﻑ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﻧﺪ.

western - آموزش مفاهیم فیلم: ﻣﻔﻬﻮﻡ ﮊﺍﻧﺮ ﻓﻴﻠﻢ

ﺑﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﻋﻨﺎﺻﺮ، ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﺐ، ﺍﺳﻠﺤﻪ، ﺑﺎﺭ، ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﺍﻟﮑﻠﯽ، ﺑﺎﻧﮏ، ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ، ﻗﻤﺎﺭ، ﻗﻄﺎﺭ، ﭼﻮﺑﻪ ﺩﺍﺭ، ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﮔﻠﻪ، ﻃﻼ، ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ، ﮔﻴﺘﺎﺭ ﻭ ﺳﺎﺯ ﺩﻫﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻠﺰﻭﻣﺎﺕ ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺍﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻴﭗ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺑﻮﯼ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺗﻴﺮﮐﺶ ﻫﺎ، ﺯﻧﺎﻥ ﻓﺎﺣﺸﻪ، ﺩﺍﺋﻢ ﺍﻟﺨﻤﺮﻫﺎ، ﮔﻠﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺭﺍﻥ، ﮐﻼﻧﺘﺮ، ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﻫﺎ، ﻟﮑﻮﻣﻮﺗﻴﻮﺭﺍﻧﺎﻥ، ﻗﻤﺎﺭﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺑﮕﻴﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮﻧﺪ.

ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻧﻴﺰ، ﺍﺳﺐ، ﺷﻤﺸﻴﺮ، ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺗﻴﺮﻭ ﮐﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﮑﺎﻥ ﻭﻗﻮﻉ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﻧﻮﺁﺭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﻧﻮﺁﺭ ﺩﺭ ﺩﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ. ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ، ﻣﺴﻠﺴﻞ، ﭼﺎﻗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺕ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﺍﺳﺖ.

ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮﺁﺭ

ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮﺁﺭ، ﮊﺍﻧﺮﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻧﻤﺎﻫﺎﯼ ﺟﻨﺎﻳﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺨﺖ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﮊﻩ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻮﺁﺭ (Film Noir) ﻭﺍﮊﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﻭ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ۱۹۴۶ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ، ﻧﻴﻨﻮ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺎﻳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ ﺳﯽ ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫﻪ ﭼﻬﻞ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽ ﺷﺪ.

ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﻧﺪﮎ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﺍﻧﻘﻴﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻤﺎﺗﻴﮏ ﻭ ﺳﺒﮑﯽ ﺷﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻃﻴﻒ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﮐﺎﺭﺁﮔﺎﻫﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺜﻞ «ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺎﻟﺖ»، «ﺩﻫﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻏﺮﺍﻥ» ﻭ «ﺟﻨﮕﻞ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ» ﺗﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﮑﺎﻭﺍﻧﻪ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮﯼ ﻣﺜﻞ «ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺰﺭﮒ»، «ﺗﻤﺎﺱ ﺷﻴﻄﺎﻥ» ﻭ «ﻏﺮﺍﻣﺖ ﻣﻀﺎﻋﻒ» ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ.

ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ، ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺘﺮﻭﮎ، ﮐﺎﻓﻪ ﻫﺎ، ﺑﺎﺭﻫﺎﯼ ﭘﺮﺩﻭﺩ ﻭ ﮐﻼﺏ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ، ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﮐﻪ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﻳﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﻻﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺮﮐﺮﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺧﺰﺩ، ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﺮﺍﻕ ﺁﻥ ﻧﻮﺭﻫﺎﯼ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﻨﺪ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ.

nor - آموزش مفاهیم فیلم: ﻣﻔﻬﻮﻡ ﮊﺍﻧﺮ ﻓﻴﻠﻢ

ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﺎﺭﺍﮐﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺻﺤﻨﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭ ﻣﺜﻞ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ، ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ، ﮐﻼﻩ ﺷﺎﭘﻮ، ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﻓﻮﺭﺩ ﻭ ﮐﺎﺩﻳﻼﮎ، ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮊﺍﻧﺮ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﭘﻠﻴﺴﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺗﻠﻔﻦ، ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺕ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﯽ ﺁﻳﮑﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺁﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﮊﺍﻧﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺩﻳﺎﺑﯽ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﮊﺍﻧﺮ ﮐﻤﺪﯼ، ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﯽ ﻳﺎ ﻋﻨﺼﺮ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﮐﻤﺪﯼ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﻴﮏ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﻤﺪﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.

ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺗﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﺍﻧﮕﻴﺰﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎﺑﻮﯼ ﺳﻮﺍﺭﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻠﻴﮏ ﮐﻨﻨﺪ. ﻳﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻮﺯﻳﮑﺎﻝ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻫﺎﻟﻴﻮﻭﺩﯼ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ، ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺍﻳﻦ ﮊﺍﻧﺮ ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ.

ﮊﺍﻧﺮ ﮐﻤﺪﯼ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻗﻊ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ، ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﯽ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ.

ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﻫﻨﺮﯼ ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻫﻴﭻ ﮊﺍﻧﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﮊﺍﻧﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﻏﻠﺐ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻳﮑﻞ ﺁﻧﺠﻠﻮ ﺁﻧﺘﻮﻧﻴﻮﻧﯽ، ﺁﻧﺪﺭﻩ ﺗﺎﺭﮐﻮﻓﺴﮑﯽ، ﺍﻳﻨﮕﻤﺎﺭ ﺑﺮﮔﻤﻦ، ﮊﺍﻥ ﻟﻮﮎ ﮔﺪﺍﺭ، ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮﻧﻮﺋﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﻴﺎﺭﺳﺘﻤﯽ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﻴﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﺪﺭﻩ ﺗﺎﺭﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﻭ ﺭﻭﺑﺮ ﺑﺮﺳﻮﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﻳﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺤﺖ ﮊﺍﻧﺮﯼ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﻣﻌﻨﺎﮔﺮﺍ» ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﮐﺎﺩﻣﻴﮏ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮊﺍﻧﺮ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﭘﺴﻨﺪ ﻋﺎﻣﻪ ﻭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺁﻥ ﮊﺍﻧﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﯼ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫﻪ ۳۰ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ.

ﺗﻼﺵ ﻫﺎﻟﻴﻮﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﮊﺍﻧﺮ، ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺑﺨﺸﺪ.

ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮊﺍﻧﺮ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﻴﻼﺩﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻫﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ. «ﺩﻟﻴﺠﺎﻥ»، «ﺭﻳﻮﺑﺮﺍﻭﻭ»، «ﺍﻟﺪﺭﺍﺩﻭ»، «ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ»، «ﺭﻭﺩ ﺳﺮﺥ»، «ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻴﺒﺮﺗﯽ ﻭﺍﻻﻧﺲ ﺷﻠﻴﮏ ﮐﺮﺩ»، «ﮐﻠﻤﺎﻧﺘﻴﻦ ﻋﺰﻳﺰﻡ»، «ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ»، «ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺣﻠﺒﯽ» ﻭ «ﺗﻴﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ» ﺍﺯ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻭﺳﺘﺮﻥ ﻭ ﻣﻮﺯﻳﮑﺎﻝ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﮊﺍﻧﺮﻫﺎﯼ ﻣﻠﻮﺩﺭﺍﻡ، ﺗﺮﻳﻠﺮ ﺟﻨﺎﻳﯽ، ﮐﻤﺪﯼ ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﮏ، ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﻋﻠﻤﯽ- ﺗﺨﻴﻠﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

5/5 - (2 امتیاز)
حتما عضو کانال تلگرام و صفحه اینستاگرام سینما مدرن باشید! ما در تلگرام و اینستاگرام مطالب متفاوت تری داریم که در سایت نیست!
5/5 - (2 امتیاز)

زود بیا یوتیوب سینما مدرن ویدئو جدید داریم!
// //