ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺻﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎﯼ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺻﺎﻣﺖ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۲۷ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﻧﺎﻃﻖ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻢ «ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺎﺯ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻟﻦ ﮐﺮﺍﺳﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ. ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺎﺯ، ﻓﻴﻠﻢ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﯼ ﺑﻮﺩ.
ﻭﺭﻭﺩ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﻮﻝ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺷﺪ. ﺻﺪﺍ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺗﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺪﺍ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﻮﻳﯽ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩ. ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ (Caption) ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﺻﺎﻣﺖ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ.
ﻧﻤﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺎﺯ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺎﻃﻖ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﻴﻨﻤﺎ
ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ، ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎﯼ ﺻﺎﻣﺖ ﻣﺜﻞ ﺭﻧﻪ ﮐﻠﺮ ﻭ ﭼﺎﺭﻟﯽ ﭼﺎﭘﻠﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺍﻣﻀﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ۵۰ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﻨﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺻﻮﺗﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺷﺪ. ﭘﺨﺶ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﻨﺪﺑﺎﻧﺪﯼ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﻳﻮﻓﻮﻧﻴﮏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻫﻪ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﺪﺍﻋﺎﺕ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﻳﺎﻓﺖ.
ﺳﻴﺴﺘﻤﯽ ﺻﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺩﻳﺠﻴﺘﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﻨﺮ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﮎ ﺩﺭﺳﺖ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺻﺪﺍ ﻭ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮﺩ.
ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ، ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﻮﻳﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺧﻨﺪﻩ، ﺗﺮﺱ، ﻏﻢ ﻳﺎ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺷﻮﺩ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻫﺎﯼ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ:
- ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﮑﺎﻥ ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﯽ
- ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ
- ﺭﻭﺍﻳﺖ ﮔﺮﯼ (ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ)
- ﺑﻴﺎﻥ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ
- ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻳﮏ ﺷﺨﺼﻴﺖ
- ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢ، ﺁﺭﺍﻣﺶ، ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ
- ﺗﻨﺪ ﻳﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻳﺘﻢ ﻓﻴﻠﻢ
ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ (ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ) ﺩﺭ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ
ﻫﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﯽ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺳﻪ ﺑﺎﻧﺪ ﺻﻮﺗﯽ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ:
- ﺑﺎﻧﺪ ﺩﻳﺎﻟﻮﮒ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ
- ﺑﺎﻧﺪ ﺍﻓﮑﺖ ﻫﺎﯼ ﺻﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﻣﺤﻴﻂ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻣﺒﻴﺎﻧﺲ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ) ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
- ﺑﺎﻧﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ
ﺻﺪﺍﯼ ﺁﻣﺒﻴﺎﻧﺲ: ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﻣﺤﻴﻄﯽ ﮐﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺷﻮﺩ، ﺁﻣﺒﻴﺎﻧﺲ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﯼ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻣﺒﻴﺎﻧﺲ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ، ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺍﻳﯽ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﭘﺬﻳﺮﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.
ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺷﮑﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ: ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻏﻴﺮﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺩﻭﺑﻠﻪ.
ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﺘﺨﺼﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺩﻳﻮ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺩﻭﺑﻠﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺯﻣﻴﻨﻪ (ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ، ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ) ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺻﺪﺍﮔﺬﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺕ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﻧﺎﮔﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ (ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ) ﻧﺒﻮﺩ، ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺻﺪﺍ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺑﻠﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺩﻳﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺍﻳﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻟﻄﻤﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﻭﺑﻠﻮﺭ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﻫﻤﺨﻮﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺍﺳﺘﻮﺩﻳﻮﯼ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﺍﮔﺬﺍﺭﯼ ﻭ ﺩﻭﺑﻠﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍ، ﺻﺪﺍﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺧﺎﺹ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺧﺮﺍﺑﯽ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﻓﻴﻠﻢ، ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻮﺩﻳﻮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﻨﺖ ﺩﻭﺑﻠﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻳﺎ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﺷﺮﻗﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ:
ﺻﺪﺍﯼ ﺣﻘﻴﻘﯽ (ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ): ﺻﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﻳﺎ ﻧﺎﻫﻤﺰﻣﺎﻥ (ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺍ): ﺻﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﯼ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﺁﻥ، ﺑﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺯﻧﮓ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻔﺴﻴﺮﯼ (ﺍﻓﮑﺖ ﻫﺎﯼ ﺻﻮﺗﯽ): ﺻﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺒﻊ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ، ﺻﺪﺍﻳﯽ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺑﺮﺧﯽ ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﺩﺭﺍﻣﺎﺗﻴﮏ ﻳﺎ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻳﺎ ﺭﻋﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺯﻭﺯﻩ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﮒ ﻳﺎ ﺟﻐﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ «ﺭﻭﺍﻧﯽ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻟﻔﺮﺩ ﻫﻴﭽﮑﺎﮎ، ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻴﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻗﺘﻞ، ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﻭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻓﻴﻠﻢ (ﺁﻧﺘﻮﻧﯽ ﭘﺮﮐﻴﻨﺰ).
ﻭﻳﺪﻳﻮ: ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻟﻔﺮﺩ ﻫﻴﭽﮑﺎﮎ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﻧﺎﺭﺩ ﻫﺮﻣﻦ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﻳﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﯼ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺲ ﻣﺮﮒ ﻗﺮﻳﺐ ﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻟﻘﺎ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺻﺪﺍ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻟﻘﺎﯼ ﻳﮏ ﺣﺲ ﺧﺎﺹ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﺎﮐﻴﺪﯼ ﺑﺮ ﮐﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﻓﻴﻠﻢ، ﺧﻼ ﻭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻳﮏ ﻋﻨﺼﺮ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻭ ﺭﻭﻳﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺩ.
ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ «ﻋﺸﻖ ﺑﺰﺭﮒ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺑﻞ ﮔﺎﻧﺲ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ، ﻧﻤﺎﯼ ﻧﺰﺩﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﺷﻨﻮﺍﻳﯽ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ ﺗﺎﮐﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺑﺎﻧﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ: ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﺪﻭﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﻓﻴﻠﻢ، ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻓﻀﺎﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﻭ ﺗﻢ ﺍﺻﻠﯽ ﻓﻴﻠﻢ، ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ.
ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻓﮑﺖ ﻫﺎﯼ ﺻﻮﺗﯽ، ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ. ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺮﻧﺎﺭﺩ ﻫﺮﻣﻦ، ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺩﻗﻴﻘﯽ ﺑﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺁﻭﺭ ﻭ ﭘﺮ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺲ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻓﻴﻠﻢ «ﺩﮐﺘﺮ ﮊﻳﻮﺍﮔﻮ» ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻮﺭﻳﺲ ﮊﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺩﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﮏ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﻴﺎﺭﺳﺘﻤﯽ ﻭ ﺍﺻﻐﺮ ﻓﺮﻫﺎﺩﯼ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
