کارگردان : Nancy Meyers
نویسنده : Nancy Meyers
بازیگران : Robert De Niro, Anne Hathaway, Rene Russo
خلاصه داستان : بن ويتاکر ۷۰ ساله مجرد متوجه شده است که بازنشستگی آنقدرها هم که میگويند چيز خوبی نيست. با به دست آوردن فرصتی برای برگشتن به بازی، او به کارورز ارشد يک سايت مد آنلاين، که توسط جولز آستين تاسيس و اداره میشود، تبديل میشود.
اگر «کارورز»(The Intern) خود را به رابطه بعيدی که بين کارآفرين سی و چند سالهای به نام جولز آستين (آن هاتاوی) و بن ويتاکر هفتاد ساله بازنشسته (رابرت دنيرو) ايجاد میشود محدود میکرد، شايد می توانست موفق شود. متأسفانه نانسی ميرز، نويسنده/کارگردان، داستان را با صحنههای سئوال برانگيز، افکار کاملاً مغايرهم و پيرنگهایی که تمرکز اين رفاقت آوريل/اکتبری را به هم میزنند و زمان فيلم را به زمان غيرقابل قبول دو ساعت افزايش میدهند زمينگير کرده است.
بازنشستگی از نظر افراد مختلف معانی متفاوتی دارد. برای برخی بازنشستگی فرصتی است برای استراحت بعد از يک عمر فعاليت. بسياری از افراد از يک زندگی سرگرم کننده که در آن لزومی ندارد خيلی با عجله کارهايشان را انجام دهند لذت میبرند. اما برای برخی ديگر بازنشستگی جادهای است که آنها را به سوی کسالت پيش میبرد. شايد آنها عاشق کارشان هم نبوده باشند اما اکنون ساعات خالی زيادی دارند که بايد پرشان کنند و يکنواختی عدم انجام کار مفيد باعث میشود که افسرده و غمگين شوند. بن يکی از اعضای دائمی دسته دوم است. او بازنشستهای است که همسر خود را از دست داده و فقط زمان را میکشد- بيشتر وجود دارد تا اين که زندگی کند. فرصتی برای مفيد بودن با ديدن آگهی نياز به کارورزان ارشد به دست می آيد. يک سايت مد تازه تاسيس میخواهد که با استخدام چند فرد بالای ۶۵ سال خود را مطرح کند و بن با رغبت زياد دنبال اين شغل میرود. بعد از استخدام، او به دستيار شخصی جولز، مدير شرکت، تبديل می شود. البته جولز رابطه خوبی با افراد مسن ندارد و بعد اتفاقات عجيبی و غريبي رخ میدهند. با اين حال، بعد از مدتی رفتار پدرانه بن يخ جولز را میشکند و اين دو به هم نزديک میشوند.
«کارورز» نوعی کمدی رمانتيک بدون رمانس است. ميرز تمام تلاشش را کرده تا مطمئن شود کوچکترين تنش جنسی بين بن و جولز وجود ندارد. آيا اين مصنوعی است؟ شايد، اما ميرز دارد تاوان سنت ديرين هاليوود که در آن ستارههای مرد پا به سن گذاشته با زنان بسيار جوانتر از خود همبازی میشوند را میدهد. البته در اينجا يک ضد استدلال وجود دارد. دوستی رمانتيک يا نيمه رمانتيک نيازی به هيجان جنسی ندارد- روش عالی «گمشده در ترجمه»(Lost in Translation) در رويارویی با اين قضيه را به ياد بياوريد. شايد رويکرد بالغ تری میتوانست امکان جذب بدون نياز به اين که هر يک از طرفين روی اين قضيه کار کنند را فراهم کند. به اين ترتيب، هاتاوی و دنيرو نوعی ديناميک افلاطونی جذاب را ايجاد میکنند. آنها خيلی خوب با هم مچ شدهاند اما متاسفانه فيلم نتوانسته از اين پتانسيل بهره ببرد.
برخی تلاشها برای عمق بخشيدن به کاراکترها جواب نمیدهند. رابطه عشقی بين دنيرو و يک ماساژور با بازی رنه روسو به قدری ضعيف در آمده که وجودش بی فايده است. از سوی ديگر، فيلم زمان بسيار زيادی را صرف مشکلات ازدواج آن هاتاوی میکند. همچنين در فيلم يک دوره زمانی عجيب وجود دارد که در آن بن و همکارانش درگير يک سرقت میشوند. اين بخش کمدی چيزی شبیه به يکی از سکانسهای فيلم های وودی آلن شده است و گرچه به تنهایی جالب است، اما در کل فيلم نابه جا به نظر میرسد. در نهايت، يک نمونه پيشگویی وجود دارد که (خدا رو شکر) مغفول مانده است. همچون بسياری از جنبههای «کارورز»، فيلم يتيم است. به سختی میتوان تعيين کرد که آيا برش نهایی توانسته فيلم را به خوبی تمام کند يا اين که آيا فيلمنامه هرگز قبل از آغاز فيلمبرداری به درستی چک شده است.
ميرز به خاطر فيلمنامههای هوشمندانهاش که روی دورنمای زنانه تاکيد دارند معروف است. بهترين فيلم های وی رمانس دايان کيتون/ جک نيکولسون،«یکی باید کوتاه بیاید»(Something’s Gotta Give)، و مثلث مرل استريپ/ استيو مارتين/ الک بالدوين،«پيچيده است»( It’s Complicated) هستند. هر دو فيلمهای مفرح و و سرگرم کنندهای هستند که نيازی نيست خيلی جدی گرفته شوند اما البته رگههایی از تفکر در آنها ديده میشود. البته در اين ميان او به عنوان فيلم شلخته «تعطيلات»(The Holiday) ، فيلمی پر مدعا و سرگردان که از نظر لحن و طبيعت شباهت زيادی به «کارورز» دارد نيز شناخته میشود.
بدون شک دنيرو و هاتاوی سطح اين کار را بالا بردهاند. اين دو بازيگران حرفهای برنده اسکار هستند و بازیشان حرفه ای است. آنها باعث میشوند که با کاراکترهای ناجور فيلم ارتباط برقرار کنيم. از نظر مضمون کمدی و دراماتيک، «کارورز» گاهی موفق و گاهی مغلوب است. برخی تصورات درباره سالمندی و تعصب عليه مديران زن در نظر گرفته شدهاند اما هرگز به طور معنادار متقاعد کنندهای واکاوی نمیشوند. در پايان، تنها چيزی که مانع از ترک سالن سينما میشود اين است که بن و جولز را، به خصوص وقتی که با هم هستند، دوست داريم. اگر «کارورز» کمی متمرکزتر و کوتاهتر میبود، میتوانست به اندازه کافی دوست داشتنی باشد.
منتقد: جیمز براردینلی – امتیاز ۵ از ۱۰ (۲ از ۴)
مترجم: محمدرضا سیلاوی
منبع: سایت نقد فارسی
