کارگردان : David Gordon Green
نویسنده : Peter Straughan
بازیگران : Sandra Bullock, Billy Bob Thornton, Anthony Mackie
خلاصه داستان : يک زن آمريکایی خبره در کمپينهای سياسی برای همکاری در انتصاب رهبری جديد به سرزمينهای جنگ زده آمريکای جنوبی اعزام میشود اما رقيب ديرينهاش تهديد میکند که اجازه چنين کاری را به او نمیدهد.
«بحران برند ماست»(Our Brand is Crisis) فيلمی درباره انتخابات است اما از بسياری جهات به چيزی شبيه به فيلمی درباره مشت زنی که از چشم انداز مربی تعريف میشود درآمده است. اين کيفيت عيبجويانه و طنزآلود برای دنيای سياستی که در آن زورِ روش بر ماده میچربد و فريب و نيرنگ وجه رايج روزگار است کاملاً مناسب است. هرگز بهترين کانديداها پيروز نمیشوند بلکه پيروزی از آنِ بهترين کمپينها است. شايعه سازی تاکتيکی است که امتحان خود را پس داده اما بايد با ظرافت نيش عقرب (يعنی استفاده از هتاکی و تهمتهای ناروا) به کار برده شود. «بحران برند ماست» درباره فردی که به مناطق مختلف میرود و سخنرانی میکند و دستانش را تکان میدهد نيست. بلکه درباره افراد پشت صحنهای است که برنامههايشان به ندرت همسو با بهترين منافع عموم مردم است.
اتفاقات اين فيلم در بوليوی رخ میدهند اما استراتژیها و تاکتيکهایی که به کار میروند جهانی هستند. بخش زيادی از فيلم «بحران برند ماست» به اين که کانديدای رياست جمهوری، کاستيلو (با بازی خواکيم دی آلميدا)، مرد خوبی است يا بد اهميت نمیدهد. او آلت دستی بيش نيست. هدف تيم انتخاباتی او نگرانی از اين نيست که آيا او بهترين فرد برای اين سمت است يا خير بلکه اين است که بعد از خوابيدن سر و صداها او بتواند بيشترين آرا را به دست بياورد. آنها برای رسيدن به اين هدف هر کاری میکنند. البته، طرف ديگر هم به همين اندازه کثيف بازی میکند. با اين حال، پايان فيلم با حمله ناگهانیاش به ضمير انسان متظاهرانه و نامتجانس است.
با توجه به اين که اين فيلم تقريباً بر اساس اتفاقاتی که در طول انتخابات سال ۲۰۰۲ بوليوی (در رابطه با فيلم مستند ريچل بوينتون در سال ۲۰۰۵ )، يعنی وقتی که از شرکت مشاوره واشنگتنی جيمز کارويل برای مديريت يک کمپين کمک گرفته شد، ساخته شده است، لذا هرگز نبود راست نمایی در آن احساس نمیشود. وقتی که فيلم شروع میشود رئيس جمهور احتمالی بوليوی، آقای کاستيلو، در نظرسنجی سی رتبه پايينتر از رقيب است. استراتژيست سياسی بازنشستهای به نام جين بودين (ساندرا بولاک) از گوشه خلوت خود برای احيای کمپين کاستيلو فراخوانده میشود. اين امر او را در مقابل رقيب قديمیاش پت کندی (بيلی باب تورنتون) قرار میدهد. راه حل او ايجاد بحران و تبديل ويژگیهای منفی بيشمار کانديدای مورد نظرش به نقاط قوت قابل قبول است. اين رويکرد مورد توجه قرار میگيرد اما کندی آدمی نيست که به اين راحتی بدون جنگيدن ميدان را خالی کند و در اين گير و دار اتفاقات کثيفی رخ میدهند.
جين شخصيت جذابی دارد- دلزده از دنيا و سرخورده از شکستهای قبلی- با اين حال لياقت خود را تقريباً بلافاصله با حسابگری خونسردانه و فريبندگی هتاکانه به يک اندازه اثبات میکند. ستاد انتخاباتی داروی آرامبخشش است و به خوبی با سيگارهایی که دود میکند و مشروبی که سر میکشد ترکيب میشود. رابطه اش با کندی در گذشته در هالهای از ابهام قرار دارد. داستان خود جين او را به عنوان قربانی يک فريبکاری زشت و کريه جلوه میدهد اما يک گفتگو اين ادعا را مشکوک جلوه میدهد. هرگز نمیتوانيم جين را درک کنيم درست همان طور که نمیتوانيم وکيلی که از جنايتکاری خبيث دفاع میکند را درک کنيم. آيا او فاقد مسئوليت اخلاقی است يا انسان بدسيرتی است؟ هر چه فيلم بيشتر از پاسخ دادن به اين سئوال طفره میرود، بيشتر درگير آن میشود.
ساندرا بولاک هميشه دوست داشتنی بوده، اما بيشتر به دليل شخصيتش در اين فيلم، اينجا چندان دلچسب نيست. حتی آن نقشش در «محوطه‌ی خطا»(The Blind Side) که برنده جايزه اسکار شد نتوانست او را در جهات جديد يا جالبی قرار دهد. تغيير ناشی از «جاذبه»(Gravity) اولين فرصت او برای ايفای يک نقش واقعی بود. در «بحران برند ماست»، بدون اين که به نظر برسد به سمت تاريکی میرود. بولاک موثر است چون دنبال او می‌گرديم ولو اين که شايد نبايد اين کار را بکنيم. ترسانندگی ذاتی بيلی باب تورنتون چيز ناراحت کنندهای را در شخصيت کندی ايجاد کرده است ولو اين که ممکن است به بدی که فکر می کنيم نباشد. اين دو بازيگران خوبی هستند که با يکديگر وانتظارات ما رقابت میکنند و از انها بهره میبرند.
«بحران برند ماست» داستانی است اما وقتی شرايط کنونی سياست آمريکا را در نظر میگيريم هيچ چيزی در اين فيلم- چه زمانی که يک داستان منفی درباره يک کانديدا تعريف میکند و چه زمانی که يکی از رقبا را فريب میدهد تا از يک نازی نقل قول کند- مبالغه آميز به نظر نمیرسد. فيلم به اندازه کافی خنده دار، منتها از نوع زهرخند، هم است؛ اين يک تراژدی است و غم انگيزترين قسمتش اين است که بخش بزرگی از آن صحت دارد. شايد بر اساس مستندات نباشد، اما درست است. پايان فيلم گام نادرستی است- تلاشی است برای نجات فيلم از چنبره بدبينی. با وجود اين، از نظر ديويد گوردون گرين، کارگردان، و پيتر استراگان، فيلمنامه نويس، اين اشتباه از ارزشهای اين نگاه زيرچشمی به پشت پرده نحوه رسيدن افراد به قدرت و مردان بی ارادهای که به سلاحهای سياسی تبديل میشوند کم نمیکند.
منتقد: جیمز براردینلی – امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)
مترجم: محمدرضا سیلاوی
منبع: سایت نقد فارسی
