کارگردان : Steve Martino
نویسندگان : Bryan Schulz, Craig Schulz, Cornelius Uliano
صداپیشگان : Noah Schnapp, Bill Melendez, Hadley Belle Miller
خلاصه داستان : اسنوپی اقدام به اجرای بزرگ‌ترين مأموريت زندگیاش می‌کند و به همراه تيمش راهی آسمان‌ها می‌شود تا ردی از رقيب ديرينه‌شان بيابند، اين در حالی است که بهترين دوستش چارلی براون جستجوی حماسی خود برای برگشتن به خانه را شروع کرده است.
بسياری از فيلم‌ها (به خصوص دنبالههایی که برای فيلم‌های دنباله دار قديمی ساخته می‌شوند) به درجات مختلف روی نوستالژی سرمايه گذاری می‌کنند. با وجود اين، تعداد اندکی از فيلم‌ها به اندازه «فيلم بادام زمينی‌ها»(The Peanuts Movie)، نخستين اثر سينمایی مجموعه «چارلی براون و دوستان» بعد از اکران «سفر بخير، چارلی براون» در دهه ۱۹۸۰ ميلادی، روی نوستالژی تا اين حد تکيه می‌کنند. به مدد برنامههای تلويزيونی حاضر در همه جا امروزه کودکان خيلی خوب با دار و دسته بادام زمينی‌ها آشنا هستند، ولو اين که آخرين کميک استريپ ارجينال روزنامهای اين مجموعه در فوريه ۲۰۰۰ (يک روز بعد از مرگ خالق اين اثر، چارلز ام شولتز) منتشر شد. هنوز هم، به نظر مخاطب اصلی «فيلم بادام زمينی‌ها» بزرگسال هایی هستند که با اين شخصيت‌ها بزرگ شده‌اند. سن بادام زمينی‌ها حدود ۶۵ سال است بنابراين تعداد بسيار زيادی از آمريکایی‌ها خاطراتی با آن دارند. برای ساخت آخرين فصل از اين مجموعه، سازندهها (شامل پسر و نوه شولتز، که در نوشتن فيلمنامه همکاری کرده است) تلاش زيادی کرده‌اند تا با طرفدارهای قديمی‌تر فيلم غريبه نشوند.
تنها استفاده «فيلم بادام زمينی‌ها» از انيميشن مدرن اين است که از تصاوير کامپيوتری به جای طراحی‌های دستی استفاده کرده است. (تکنيک سه بعدی اشتباه سهمگينی است- اين کار غيرضروری است و گهگاه باعث پرت شدن حواس بيننده می‌شود.) با اين حال، نگاه کلی نشان دهنده کارهای شولتز و برنامه های تلويزيونی با پيش زمينههای ايستا و ظاهری پرداخت نشده و «ناقص» است. هنگام تماشای سکانس‌های با دست طراحی شده شاهد فلاش بک‌ها و سکانس‌های خيال هستيم. گرچه موسيقی فيلم توسط کريستف بک ساخته شده و موسيقی جديدی است، اما تا دلتان بخواهد از موسيقی اوليه وينس گوارالدی استفاده شده است، به خصوص از «لينوس و لوسی» (که برای خيلی‌ها به عنوان «تم بادام زمينی‌ها» معروف است)، که سه بار در طول تماشای «فيلم بادام زمينی‌ها» شنيده می‌شود.
تا جایی که فيلم دارای خط داستانی است، درباره شيفتگی چارلی (با صدای نوآ اِشنَپ) به دخترک موقرمز (فرانچسکا کاپالدی) و در نتيجه درس‌هایی که او درباره ارزش خود می‌آموزد است. در واقع، گرچه «فيلم بادام زمينی‌ها» تنها بهانهای برای ورق زدن ۵۰ سال کارتون‌های شولتز است، اما در فيلم اشاره‌هایی هم به معروف‌ترين برنامههای تلويزيونی از جمله کدوتنبل بزرگ، سراينده‌هایی که آهنگ «زمان کريسمس اينجاست» گوارالدی را می‌خوانند و نيز اشارهای به محدوديت‌های آشپزی چارلی براون ديده می‌شود. چارلی با بيس‌بال و بادبادک هوا کردن مشکلاتی دارد. لوسی هنوز هم به خاطر بازی با روانپزشک جريمه می‌شود. در يک صحنه، اسنوپی در قالب شخصيت جو کول می‌رود. در بسياری از سکانس‌های فانتزی، او به ستاره جنگ جهانی اول در مبارزه با بارون سرخ تبديل می‌شود. اين فيلم حتی برای افرادی که خيلی محدود بادام زمينی‌ها را در طی اين سال‌ها ديده‌اند چيزی شبيه به بازگشت به خانه است. آيا اين بد است؟ خير، اما بيشتر شبيه سفری به اندرون حافظه است تا تماشای يک چيز جديد.
صداگذاری در اين فيلم بسيار دقيق است- هيچ يک از بازيگران کودک اين نقش‌ها را قبلاً بازی نکرده‌اند و بسياری از آن‌ها هم تجربه حرفه ای بسيار محدودی دارند. آن‌ها همان طور که انتظار می‌رفت عالی هستند. «فيلم بادام زمينی‌ها» فاقد صداهای مشهور است چون نيازی به آن‌ها ندارد. حتی يک يادآوری مشهور می‌توانست تعادل همه چيز را به هم بزند و توليد کنندهها به اين امر واقف بودند. اين فيلم با بی پروایی درباره مخلوقات شولتز است. از اين‌ها گذشته کدام ستاره از چارلی براون بزرگ‌تر است؟ (در حاشيه بايد بگويم که بيل ملندز مرحوم، که صدای اسنوپی و ووداستاک را در برنامههای تلويزيونی و فيلم‌های قبل از سال ۱۹۶۶ تقليد می‌کرد، از طريق صداهای آرشيوی کار مشابهی را در اين فيلم انجام می‌دهد.)
اغلب گفته می‌شود که فيلم‌های انيميشنی که برای خانوادهها ساخته می‌شود آن گاه که در دو سطح عمل می‌کنند موفق می‌شوند- يکی در سطح کودکان و ديگری درگير کردن بزرگ‌ترها. «فيلم بادام زمينی‌ها» با تمام شخصيت‌هايش و انزوای معصومانهاش از بدبينی‌های مدرن شايد يک استثنا باشد. برای بچهها، منبع لذت و شادی با ديدن شخصيت‌های آشنا و ترفندهای جالب آن‌ها شروع می‌شود. برای بزرگ‌ترها، نه حرف‌های دوپهلو (شرک) يا غافلگيری‌های عميق (داستان اسباب بازی) بلکه تحريک خاطرات خوش دوران گذشته خوشايند است. و اين بدان معنا است که همه از تماشای «فيلم بادام زمينی‌ها» بنا بر دلايل مشابه و بدون توجه به سنشان لذت می‌برند.
منتقد: جیمز براردینلی – امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)
مترجم: محمدرضا سیلاوی
منبع: سایت نقد فارسی
