همیشه بزرگان گفته‌اند با ارزش‌ترین دارایی تو “زمان” است. عمرت را برای چه صرف می‌کنی؟ فیلمِ “سر وقت” با ایده‌ای خلاقانه ارزش زمان را به تو می‌فهماند.ژن‌هایی دستکاری شده که در بیست و چند سالگی، فرآیند پیری آنها متوقف می‌شود. حالا تا وقتی زندگی می‌کنند که بتوانند زمان ذخیره کنند. بابت کاری که می‌کنند و شغلی که دارند،زمانِ زنده بودن دریافت می‌کنند و بابت قهوه‌ای که می‌خورند زمان و عمر خود را می‌دهند. این مفهوم کارگری و بردگی است.در این فیلم افراد طبقه محروم همیشه در حال دویدن هستند(همان سگ‌دو زدن خودمان). و با این وجود وضعشان بهتر هم نمی‌شود. در مقابل، طبقه سرمایه‌دار به این عادت فقرا می‌خندند. آنها در آرامش و آسودگی زندگی می‌کنند. چون به اندازه کافی زمان دارند.و البته می‌دانند با دویدن نیست که به جایی می‌رسی.آنها نیازی به دویدن ندارند. کیلین مورفی، یکی از جذاب‌های سینما این‌بار درنقش کارآگاهی کارکشته وارد می‌شود.در فیلم می‌بینیم که زن‌های زیادی اطراف او پرسه می‌زنند. و اودر برخورد با آنها به این نکته اشاره می‌کند که :((نمی‌توانی زمان من را هدر دهی)).جان لنون جایی گفته بود که :((تو را با سکس سرگرم می‌کنن و این‌طوری تو رو از سر راه خودشون برمی‌دارن)).در واقع فیلم خیلی از جذابیت های جنسی که بر سر راه ما قرار می‌گیرد را دزد زمان ما می‌داند. زمانی که باید صرف چیزی دیگر شود و ما را از مسیر اصلی زندگی منحرف می‌کند.
یکی از فقرا از طرف یک ثروتمند که حالا از زندگی طولانی خود خسته شده، زمان زیادی دریافت می‌کند. او هم ده سال از عمر خود را به دوستش هدیه می‌دهد. اما همین باعث می‌شود که او از خوشحالی آنقدر مشروب بخورد تا بمیرد.طنز تلخی است که واقعیت دارد. خیلی از ما ظرفیت خوشبختی را نداریم. از طرفی ثروتمندی که به پوچی رسیده اعتراف می‌کند عمر جاودانه چیز کابوس‌واری است. حتی اگر بدنت جواب دهد از یک جا به بعد مغزت کشش زندگی را ندارد. به راستی شما اگر قرار بود عدد سن خود را انتخاب کنید چند سالگی را انتخاب می‌کردید. ما تصوری از گذر عمر نداریم.شاید اگر خوشبخت هم باشیم از یک جایی به بعد این توانایی را نداشته باشیم که زنده باشیم و زندگی کنیم.
نکته جالب این است که زوج عاشق که به جنگ سرمایه‌داری رفته‌اند، به جست‌وجوی مردم نمی‌روند. به دنبال آگاهی و انقلاب نیستند. آنها مستقیم به سراغ بانک‌های زمان می‌روند. واقعیت این است که مردم هرگز تغییر نمی‌کنند. اما می‌توان سیستم‌ها را تغییر داد.
فیلم پیامی جدی برای قشر محروم و کارگر دارد که توانسته از عهده‌ی انتقال آن برآید. شما با دویدن رهایی نمی‌یابید.شما باید سیستم را تغییر دهید. اما سوال این‌جاست بدون همراهی مردم چطور می‌شود سیستم را تغییر داد؟
